Το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα και πως αντιμετωπίζεται αλλού

 Ένα απο αυτά που με ενοχλούν σ΄αυτή τη χώρα είναι ότι το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα θεωρείται κάτι φυσιολογικό, κομμάτι της γηπεδικής κουλτούρας κοινωνικών ομάδων που βρίσκονται στο περιθώριο. Και ακόμη χειρότερο, η ομαδοποίηση αυτών των περιθωριακών στοιχείων κάτω απο οπαδικά σύμβολα παίρνει τη μορφή ενός σοβαρού κοινωνικού κινήματος. Με λίγα λόγια, η οργανωμένη αλητεία αποκτά στο μυαλό αυτών των παιδιών υπόσταση αγώνα, σύγκρουσης με "υπαρκτό" εχθρό της ομάδας, διεκδίκησης του δίκιου της ομάδας τους. Και στο όνομα αυτού του υποτιθέμενου δίκαιου της ομάδας σ' αυτά τα άτομα γίνεται ανεκτό να κάνουν αποτρόπαιες πράξεις βίας. Και όλα αυτά υπό την κάλυψη ποδοσφαιρικών παραγόντων, πολιτικών προσώπων, των μέσω μαζικής ενημέρωσης και την σιωπηλή ανοχή μέρους της κοινωνίας. Όλοι έχουν συμφέρον απο την ύπαρξη αυτού του ιδιότυπου στρατού βίας  που είναι οργανωμένος κάτω απο τα σύμβολα της ομάδας.

 Ως φίλαθλος αλλά και ως οπαδός ομάδας, στα κοντά 30 χρόνια που παρακολουθώ αγώνες στα Ελληνικά γήπεδα (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, χάντμπωλ) αυτό που ποτέ δεν μπόρεσα να κατανοήσω ή και να ανεχθώ είναι η άνανδρη και χυδαία βία. Η θρασύδειλη συμπεριφορά ατόμων που πίσω από την ανωνυμία του πλήθους και την ατιμωρησία αποθρασύνονται και βγάζουν ότι πιο βίαιο, σκληρό και άρρωστο κουβαλάνε μέσα τους. Μπορούν να πετάνε μια πέτρα απέναντι, μέσα σε πλήθος ανθρώπων και να μην τους νοιάζει για  τις συνέπειες αυτής της πράξης.

Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι πολλά απο αυτά τα άτομα είναι στην ηλικία σας ή έστω λίγο μεγαλύτερα απο σας. 

Όλα αυτά ισχύουν για δεκαετίες στην  Ελλάδα, και δυστυχώς θα ισχύουν για άλλες τόσες,  είναι καθεστώς και κάθε προσπάθεια για αλλαγή, μέχρι τώρα κατέληξε σε αποτυχία γιατί οι άνθρωποι των ομάδων προτιμούν να είναι έτσι τα πράγματα, γιατί βολεύονται οι ίδιοι και εξυπηρετούνται τα μικροσυμφέροντα της ομάδας τους.

Όμως στο εξωτερικό, σε άλλες χώρες που είχαν και χειρότερα φαινόμενα βίας στα γήπεδα δώσανε λύσεις, διώξανε την οργανωμένη αλητεία απο τα γήπεδα. Μπορεί να μην λύσανε τους λόγους για τους οποίους υπάρχει η βία στην κοινωνία, όμως προστάτεψαν τα γήπεδα, τον αθλητισμό απο τον χουλιγκανισμό.

Μια τέτοια αντιμετώπιση της βίας μας περιγράφει ο Θανάσης Κρεκούκιας σε άρθρο του στο αθλητικό site http://www.sport24.gr/

 

Ο Θανάσης Κρεκούκιας ασχολείται με την περίπτωση της Βιγιαρεάλ, οι υπεύθυνοι της οποίας μετέτρεψαν μια πράξη βίας σε γιορτή του ποδοσφαίρου. Απλά παραδείγματα σωστής διαχείρισης του προϊόντος.

Αυτά που συνέβησαν πριν τον κυριακάτικο αγώνα της Βιγιαρεάλ με την Μπέτις, δεν γίνεται να τα προσπεράσεις. Ειδικότερα αν αγαπάς το ποδόσφαιρο και σου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί έξω από την Ελλάδα, είσαι υποχρεωμένος να τα μεταφέρεις στους εδώ αναγνώστες.

Θα μπω κατευθείαν στο θέμα, χωρίς πολλούς προλόγους. Μόνο ετούτο. Αν βαριέστε να διαβάσετε όλο το κείμενο, τουλάχιστον μη χάσετε την ενότητα με τον μεσότιτλο «Το ποδόσφαιρο εκεί είναι γιορτή», γιατί εκεί είναι όλο το ζουμί. Μια μικρομεσαία ομάδα από μια κωμόπολη του Λεβάντε, έκανε το αυτονόητο για την Ισπανία. Παράλληλα όμως, παρέδωσε και ένα μάθημα σε όλους εμάς για την σωστή αντιμετώπιση, διαχείριση και αντίληψη του ποδοσφαίρου. 

Ο ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΚΡΥΓΟΝΟ

Όλα ξεκίνησαν το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου, στο «Ελ Μαδριγάλ», όπου η τοπική Βιγιαρεάλ αντιμετώπισε τη Θέλτα στα πλαίσια της 24ης αγωνιστικής της Πριμέρα Ντιβισιόν. Οι «Κέλτες» προηγήθηκαν στο 83’ της συνάντησης και 3 λεπτά αργότερα, ένας πειραγμένος πέταξε από την εξέδρα στον αγωνιστικό χώρο ένα δακρυγόνο. Οι Ισπανοί προφανώς δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοια περιστατικά. Αλλά έχουν μάθει να είναι προετοιμασμένοι για τα πάντα.

Έτσι λοιπόν, ο διαιτητής σφύριξε την προσωρινή διακοπή του αγώνα και οι δυο ομάδες έφυγαν για τα αποδυτήρια. Την ίδια στιγμή, από τα μεγάφωνα του γηπέδου, οι υπεύθυνοι ασφαλείας κάλεσαν τον κόσμο να εγκαταλείψει προσεκτικά τις κερκίδες και να προχωρήσει στον περιβάλλοντα χώρο του «Ελ Μαδριγάλ». Όλη η δύναμη των σεκιούριτι μετακινήθηκε αστραπιαία στις εξόδους και μαζί με τους ανθρώπους της Βιγιαρεάλ, φρόντισαν να μη δημιουργηθεί πανικός. Παράλληλα, τα ιατρικά τιμ των δυο ομάδων τέθηκαν αυτόματα στη διάθεση όσων χρειάζονταν πρώτες βοήθειες.
Μετά από 25 λεπτά διακοπής και ενώ η ατμόσφαιρα μέσα στο γήπεδο είχε καθαρίσει από το δακρυγόνο, τα μεγάφωνα ανακοίνωσαν ότι ο αγώνας θα συνεχιζόταν και κάλεσαν τον λίγο κόσμο που βρισκόταν ακόμα απέξω (αφού οι περισσότεροι είχαν φύγει) να ξαναμπεί μέσα και να καθίσει στις κερκίδες. Πράγματι, μπροστά σε λιγοστούς φιλάθλους παίχτηκαν τα λίγα λεπτά που απέμεναν, η Θέλτα σημείωσε και δεύτερο γκολ και πήρε τη νίκη και τους τρεις βαθμούς. Αυτό είναι το σύντομο χρονικό του τι συνέβη στο Βιγιαρεάλ. Όλα τα ενδιαφέροντα όμως ξεκινούν από εκεί και μετά.

Και είναι όχι μόνο ενδιαφέροντα, αλλά και εξαιρετικά διδακτικά για εμάς εδώ στην Ελλάδα, όπου τέτοια περιστατικά είναι ρουτίνα στα ελληνικά γήπεδα. Θα ήταν δε, ιδιαίτερα χρήσιμο να διαβαστούν από όλους εκείνους τους «φωστήρες» που έγραψαν τις προσωπικές τους εξυπνάδες κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αναφορές του τύπου «τελικά παντού γίνονται αυτά», «να, δες και τους Ισπανούς», «και μετά λένε μόνο εμάς κάφρους» και διάφορα τέτοια γραφικά. Ας δούμε λοιπόν τι συνέβη εκεί και από ποιους, μετά τη λήξη του αγώνα.

ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΑΦΡΟΥ

Από το βράδυ του Σαββάτου, η αστυνομία σε συνεργασία με τη Βιγιαρεάλ, παρακολούθησαν τις κάμερες ασφαλείας και «αναγνώρισαν» στις εικόνες τον δράστη. Ο οποίος είχε πετάξει το δακρυγόνο από την σκάλα στην ψηλότερη μεριά των κερκίδων και στη συνέχεια έτρεξε προς την έξοδο χωρίς να περιμένει να δει το αποτέλεσμα της βλακείας του. 
Η αστυνομία τον περιέγραψε ως άντρα 30 ετών, ύψους 1.70 και ντυμένο με σκούρα ρούχα. Επιβεβαίωσε ότι βρισκόταν στην κερκίδα από το ξεκίνημα του αγώνα, ότι είχε πάει εκεί με σκοπό να πετάξει το αντικείμενο και πως κατά την έξοδό του, ανακατεύτηκε με άλλους φίλαθλους που εγκατέλειπαν εκείνη την ώρα το γήπεδο.

Το πρόβλημα ήταν πως οι εικόνες από τις κάμερες δεν ήταν αρκετά καθαρές έτσι ώστε να μπορεί να γίνει εύκολα η αναγνώριση των χαρακτηριστικών του δράστη. Η έρευνα συνεχίστηκε και οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο πειραγμένος βγήκε από τη Θύρα 10 του νότιου πέταλου. Κατέθεσαν όλοι οι σεκιούριτι που βρίσκονταν τόσο μέσα στη θύρα από την οποία πετάχτηκε το δακρυγόνο, όσο και εκείνοι που βρίσκονταν στις εξόδους του γηπέδου. Αν υποθέσουμε ότι κάτι ανάλογο είχε συμβεί σε κάποιο δικό μας γήπεδο, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι θα είχαν γίνει όλα τα παραπάνω, η έρευνα θα είχε σταματήσει κάπου εκεί.
Άλλωστε, στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, είχαμε ακούσει υπεύθυνους ελληνικής ομάδας να επικαλούνται την μη καθαρότητα των εικόνων από τις κάμερες ασφαλείας για την αδυναμία τους να προχωρήσουν την υπόθεση (όποια αν ήταν αυτή, δεν είναι εκεί το θέμα μας). Όμως στο ταπεινό Βιγιαρεάλ τα πράγματα εξελίχθηκαν τελείως διαφορετικά. Η αστυνομία και η πυροσβεστική εξέτασαν από κοινού το δακρυγόνο και βρήκαν ότι πρόκειται για στρατιωτικής χρήσης αντικείμενο το οποίο δεν πωλείται στην Ισπανία. Έψαξαν στο ίντερνετ και βρήκαν πως διατίθεται από αμερικανικά σάιτ. Στη συνέχεια έστειλαν το δακρυγόνο σε ειδικά εργαστήρια στη Μαδρίτη και μπόρεσαν να βρουν τον σειριακό αριθμό του.

Ακολούθως ξεκίνησαν μια ατελείωτη έρευνα σαρώνοντας το διαδίκτυο για να βρουν – μέσω του σειριακού αριθμού – από ποιας εταιρείας ιστοσελίδα προμηθεύτηκε ο ούγκανος το δακρυγόνο.
Η έρευνα αυτή βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, όμως η αστυνομία δεν δίνει πλέον πληροφορίες στον Τύπο για ευνόητους λόγους. Δυο μέρες μετά το περιστατικό, οι αρχές ασφαλείας ανακοίνωσαν ότι υπάρχει ένας ύποπτος και ζήτησαν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνεργασία από τους φιλάθλους. Πράγματι, δυο κοπέλες παρουσιάστηκαν στο «Ελ Μαδριγάλ» και δήλωσαν ότι είχαν δει το περιστατικό.
Η αστυνομία τους έδειξε τις εικόνες από τις κάμερες, όπου φαίνεται ο βλαμμένος να φοράει φανέλα με τον αριθμό του Ζιοβάνι Ντος Σάντος και να κρατάει στο χέρι του ένα σκούρο μπουφάν. Όμως είναι σκυμμένος και το πρόσωπό του δεν φαίνεται καθαρά, όπως γράψαμε και στην αρχή του κειμένου. Ο ύποπτος παρακολουθείται στενά από την αστυνομία, η οποία δεν έχει προβεί στη σύλληψή του επειδή δεν έχει ακόμα στα χέρια της τις αποδείξεις που χρειάζεται. Όμως αισιοδοξεί ότι θα καταφέρει να τις αποκτήσει με την παράλληλη έρευνα που διεξάγεται για το δακρυγόνο. Το πιο εντυπωσιακό από όλα αυτά, είναι ότι ο σύλλογος και η αστυνομία συνεργάζονται από την πρώτη στιγμή και με την τοπική Κυβέρνηση του αυτόνομου Διαμερίσματος της Βαλένθια, στο οποίο ανήκει η πόλη Βιγιαρεάλ.

Η εκπρόσωπος της Κυβέρνησης, Πάουλα Σάντσεθ ντε Λεόν, δήλωσε πριν λίγες μέρες στους δημοσιογράφους ότι όλα βαίνουν καλώς μέχρι στιγμής και πως «η θηλιά σφίγγει σιγά – σιγά», προσθέτοντας πως οι έρευνες συνεχίζονται εντατικά και δεν θα σταματήσουν αν δεν βρεθεί ο ένοχος. Είναι περιττό να πούμε πως η διοίκηση της Βιγιαρεάλ σε συνεργασία με το γραφείο ασφαλείας του συλλόγου, έχει «ξεσκονίσει» όλους τους κατόχους διαρκείας που βρίσκονταν στην επίμαχη θύρα, καταλήγοντας πως ο δράστης μπήκε στο γήπεδο με απλό εισιτήριο και όχι με κάρτα διαρκείας. Και σε εκείνη την κατεύθυνση υπάρχει έρευνα σε εξέλιξη, διασταυρώνοντας τις εικόνες από τις κάμερες ασφαλείας της εξόδου, μήπως εντοπιστεί από εκεί ο δράστης. Πώς; «Αφαιρώντας» έναν έναν όσους βγαίνουν από εκεί, συνδυάζοντας τις εικόνες της κάμερας με τα στοιχεία των κατόχων διαρκείας στον σύλλογο!

ΜΑΖΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ

Θέλετε να προχωρήσουμε και πιο πέρα; Θα σηκώσετε τα χέρια ψηλά. Η αστυνομία έχει προμηθευτεί όλα τα βίντεο της φετινής σεζόν (!) από τις κάμερες ασφαλείας όλου του γηπέδου (και όχι μόνο της επίμαχης θύρας) και διεξάγει (μια ακόμα παράλληλη) λεπτομερή έρευνα, ψάχνοντας να εντοπίσει τον ούγκανο σε προηγούμενα παιχνίδια, με βάση τη φανέλα του Ζίο και τα γενικότερα χαρακτηριστικά του δράστη. Όλες οι αρχές που συνεργάζονται, παραδέχονται ότι ο πειραγμένος είχε σχεδιάσει προσεκτικά τις κινήσεις του, όμως θεωρούν πως είναι θέμα χρόνου η σύλληψή του.

Θα μου πείτε, μπορεί να μην τον πιάσουν ποτέ. Ναι, είναι πιθανό. Επίσης, θα μου πείτε, γιατί ο βλαμμένος μπόρεσε να περάσει μέσα στο γήπεδο ένα δακρυγόνο; Και εκεί θα συμφωνήσω μαζί σας, άλλωστε η αστυνόμευση και ο έλεγχος σε πολιτισμένα ποδοσφαιρικά κράτη, είναι τυπικός (εκτός και αν πρόκειται για τις θύρες των Ultras, που όμως δεν ήταν τέτοια στο συγκεκριμένο περιστατικό). Πριν όμως κάνετε αυτές τις ερωτήσεις ή τις διαπιστώσεις, εξετάστε πρώτα όλο το υπόλοιπο. Σκεφτείτε την μαζική κινητοποίηση όλου του μηχανισμού, κρατικού και μη: σύλλογος, αστυνομία, πυροσβεστική, τοπική Κυβέρνηση, φίλαθλοι.
Επίσης σκεφτείτε το πόσο εξονυχιστική και πολύπλευρη είναι η έρευνα που διεξάγεται: κάμερες, μάρτυρες, ειδικά εργαστήρια, διαδίκτυο, προηγούμενοι αγώνες, αρχεία διαρκείας, ταυτοπροσωπίες και, και, και. Και 15 μέρες μετά, αντί να το παρατήσουν, συνεχίζουν απτόητοι όλοι μαζί. Ακόμα λοιπόν και αν υποθέσουμε ότι τελικά δεν θα μπορέσουν να μπουζουριάσουν τον ούγκανο, το παράδειγμα που δίνεται σε όποιον μελλοντικά σκεφτεί να κάνει το ίδιο, είναι τουλάχιστον αποτρεπτικό. Το μήνυμα είναι σαφέστατο: Αν κάνεις τη μαλακία, θα κινήσουμε γη και ουρανό για να σε βρούμε. Και αν σε βρούμε, τελείωσες. Απλά πράγματα, ξεκάθαρα.

Το πρωτοσέλιδο της Marca την επόμενη του περιστατικού με το δακρυγόνο και με τίτλο "μέχρι που θα φτάσουμε;".
Αυτό όμως που εντυπωσιάζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο (εμένα τουλάχιστον), είναι πως αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν είναι απλώς μια έρευνα, αλλά κάτι πολύ περισσότερο και προφανώς, πολύ πιο σημαντικό. Πρόκειται για μια μαζική κοινωνική κινητοποίηση, από την οποία δεν απουσιάζει κανείς. Όλοι είναι παρόντες και όλοι επιθυμούν να πιαστεί ο δράστης. Να πιαστεί για να μην ξαναπατήσει το πόδι του όχι μόνο στο «Ελ Μαδριγάλ», αλλά σε οποιοδήποτε γήπεδο. Την ποινική πλευρά θα την αναλάβουν οι αρμόδιοι, όμως σε ότι αφορά το ποδόσφαιρο στην Ισπανία, αρμόδιοι είναι οι φίλαθλοι και δεν γουστάρουν οτιδήποτε μπορεί να αφαιρέσει τον χαρακτηρισμό «γιορτή» από τα γήπεδά τους.

ΑΥΤΟΝΟΗΤΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ

Είναι αυτονόητο για τους Ισπανούς καθετί που έχει κατακτηθεί. Και η μεγαλύτερη κατάκτηση είναι ότι ποτέ δεν θα υπάρξει, ας πούμε, παράγοντας ο οποίος θα ονομαστεί ρουφιάνος επειδή θα παραδώσει τον κάθε κάφρο στη δικαιοσύνη. Ο μέσος φίλαθλος θεωρεί δική του υποχρέωση, αν μπορεί, να πετάξει έξω από το ποδόσφαιρο οποιονδήποτε απειλεί οτιδήποτε θεωρείται δεδομένο. Γουστάρουν να κάθονται δίπλα με τον φίλαθλο της αντίπαλης ομάδας, γουστάρουν όταν μπει γκολ από την αντίπαλη ομάδα, ο φίλαθλός της που κάθεται δίπλα τους, να μπορεί να το πανηγυρίσει. Γουστάρουν να χειροκροτήσουν έναν αντίπαλο αν τους έρθει η επιθυμία να το κάνουν, χωρίς να τους ενοχλήσει κανένας.

Η διοργανώτρια αρχή της Λίγκας (LFP) βράβευσε τους συνδέσμους φιλάθλων της Βιγιαρεάλ με τιμητική πλακέτα για τη συμπεριφορά τους στην εκκένωση του γηπέδου και για την συνδιοργάνωση της γιορτής πριν το ματς με την Μπέτις.
Γουστάρουν να φωνάξουν, να υποστηρίξουν την ομάδα τους, αλλά δεν γουστάρουν να μιλάνε για μάνες, για αδερφές, για εμετούς γενικότερου περιεχομένου. Ναι, και ο Ισπανός θα πει το μπινελίκι του, θα φωνάξει το «ίχο δε πούτα» του, αλλά θα είναι συγκρατημένος, θα βάλει μόνος του τα όρια και δεν θα τα ξεπεράσει. Στο πιο κρίσιμο ντέρμπι που θα κρίνεται ένας τίτλος, δεν θα γουστάρει ποτέ να δει να πετάγονται μέσα στον αγωνιστικό χώρο φωτοβολίδες, καπνογόνα, δακρυγόνα, μολότοφ, καρέκλες. Γουστάρει να χάσει, αλλά με τους δικούς του όρους. Χωρίς βία, χωρίς σιχαμένα συνθήματα, χωρίς βλαμμένους.
Και αυτό είναι αποφασισμένος να το προστατεύσει. Και το κάνει. Και γουστάρει τρελά όταν η διοίκηση του συλλόγου του προστατεύει την δική του φιέστα. Αυτήν που πολλοί από μας κοροϊδεύουν συχνά. Τα πούρα, τα μποκαδίγιος, τα φλασκιά, οτιδήποτε αντιβαίνει στη δική μας μαλακία που υπαγορεύει ότι η μπάλα είναι πόλεμος, οι αντίπαλοι πρόβατα προς σφαγή και η νίκη υποχρέωση με κάθε τρόπο και μέσο. Θα με συγχωρήσετε, αλλά στα δικά μου μάτια, το «Ελ Μαδριγάλ» (και κάθε «Ελ Μαδριγάλ») είναι ο πραγματικός «ναός» του ποδοσφαίρου και όχι τα δικά μας γήπεδα που οι κερκίδες τους (στην συντριπτική τους πλειοψηφία) σκορπίζουν τη λεκτική τους δυσωδία, νομιμοποιώντας κάθε βλαμμένο που νομίζει ότι η ομάδα είναι τσιφλίκι του με την πιο σιχαμένη και επικίνδυνη δυνατή έννοια.

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ

Έτσι απαντούν στο Βιγιαρεάλ στη βία των γηπέδων.
Εδώ όμως είναι ώρα να κάνουμε στροφή. Γιατί μπορεί να έγραψα για το περιστατικό καθώς και για όσα ακολούθησαν με τις έρευνες που συνεχίζουν να βρίσκονται σε εξέλιξη, μπορεί να αναφέρθηκα στο πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνονται στην Ισπανία το ποδόσφαιρο (είμαι σίγουρος ότι έχετε βαρεθεί να διαβάζετε τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά που αποφασίζω να γράψω αρθρογραφία), όμως δεν έφτασα ακόμα στο πιο υπέροχο σημείο της ιστορίας με την ιστορία του δακρυγόνου. Υπέροχο μέσα στην απλότητά του, αλλά και ενδεικτικό ότι οποιαδήποτε σύγκριση με το δικό μας ποδόσφαιρο, δείχνει περίτρανα ότι εκεί, στην Ισπανία, αλλά και στην υπόλοιπη πολιτισμένη ποδοσφαιρική Ευρώπη, έχουμε να κάνουμε με ομάδες ενός άλλου Θεού.
Πριν λίγες μέρες λοιπόν, η διοίκηση της Βιγιαρεάλ ανακοίνωσε ότι θα χαρίσει από ένα εισιτήριο σε κάθε κάτοχο διαρκείας, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να ευχαριστήσει και να τιμήσει τους φιλάθλους της για την πολιτισμένη και ψύχραιμη εκκένωση του «Ελ Μαδριγάλ» το βράδυ του περιστατικού με το δακρυγόνο. Μια έξοδος, η οποία με τον τρόπο που έγινε, απέτρεψε ατυχήματα αλλά και τιμωρία του συλλόγου. Γιατί η πειθαρχική επιτροπή της Λίγκας το πρώτο που έλεγξε, δεν ήταν το ίδιο το περιστατικό και ο δράστης, αλλά κατά πόσο η Βιγιαρεάλ μπόρεσε να βγάλει τους φιλάθλους της από το γήπεδο με ασφάλεια.

Από την κυριακάτικη γιορτή στο Βιγιαρεάλ.
Μην σας κάνει εντύπωση. Η ασφάλεια του φίλαθλου είναι το πρώτο μέλημα της διοργανώτριας αρχής. Και γι’ αυτό ζητήθηκαν τα βίντεο από τις θύρες του γηπέδου, μελετήθηκαν από τους υπεύθυνους και κρίθηκε πως όλα έγιναν σύμφωνα με όσα προβλέπονται από τον κανονισμό της Λίγκας. Λαμβάνοντας υπόψη της την ασφαλή εκκένωση, αλλά και το γεγονός ότι η Βιγιαρεάλ δεν ήταν υπότροπη σε κανένα πειθαρχικό παράπτωμα, η πειθαρχική επιτροπή αποφάσισε να μην τιμωρήσει την ομάδα με κλείσιμο του γηπέδου, αλλά να επιβάλλει χρηματικό πρόστιμο.
Σε ένα ποδόσφαιρο που είναι ευνομούμενο και σε συλλόγους που σέβονται τους κανονισμούς και φροντίζουν για την ασφάλεια των φιλάθλων τους με απόλυτα επιτυχημένο τρόπο, οι αποφάσεις που παίρνεις όταν γίνει η στραβή, πρέπει πρωτίστως να επιβραβεύουν την σωστή αντίδραση. Και η πειθαρχική επιτροπή δεν είναι ότι κώλωσε. Άλλωστε έχει αποδείξει κατ’ επανάληψη ότι δεν μασάει ούτε από ονόματα, ούτε από τίποτα. Έτσι λοιπόν, αφού πείστηκε ότι δεν υπήρχε ευθύνη του συλλόγου για το περιστατικό, ότι ο σύλλογος κινητοποιήθηκε άμεσα και βάσει υπάρχοντος σχεδίου για να βγάλει έξω τους φιλάθλους της και πως η διοίκηση από την πρώτη στιγμή συνεργάστηκε με όλους τους αρμόδιους φορείς για τον εντοπισμό και τη σύλληψη του πειραγμένου, αποφάσισε να την τιμωρήσει με μικρή ποινή και πολλές αυστηρές συστάσεις για το μέλλον.

Εκεί που το ποδόσφαιρο ανήκει σε όλες τις ηλικίες.
Η Βιγιαρεάλ από την πλευρά της, μετέτρεψε την πράξη βίας σε γιορτή, αφού: δώρισε όπως γράψαμε τα εισιτήρια στους φιλάθλους της για να τους ευχαριστήσει. Ζήτησε από την διοργανώτρια αρχή να διεξαχθεί νωρίτερα το παιχνίδι της, έτσι ώστε να μπορέσει να επεκτείνει τη γιορτή και έξω από το γήπεδο. Το ματς ξεκίνησε στις 12 το μεσημέρι, όμως από τις 10 το πρωί οι φίλαθλοι μπορούσαν να προσέλθουν στην Plaza del Labrador, δίπλα στο «Ελ Μαδριγάλ», όπου είχαν στηθεί πάγκοι με δωρεάν φαγητό για όλους και παιδικά πάρκα, ενώ τοπικές μπάντες έπαιζαν μουσική. Παράλληλα, η διοίκηση του συλλόγου σε συνεργασία με τους συνδέσμους, έδωσε την ευκαιρία στα μικρά παιδιά να πάρουν μέρος σε διάφορα χάπενινγκ σχετικά με το ποδόσφαιρο και την προώθησή του. Οι πιτσιρικάδες πήραν δώρα, οι μεγάλοι πέρασαν ένα ευχάριστο δίωρο και στη συνέχεια όλοι μαζί μπήκαν στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν το ματς με την Μπέτις.
Να συμπληρώσουμε ότι η Βιγιαρεάλ επέκτεινε τη γιορτή και στους φίλους της Μπέτις, αφού ανακοίνωσε πως θα διατεθούν 3.000 εισιτήρια για τις ανάγκες των φιλοξενούμενων, όλα στην τιμή των 15 ευρώ. Το σύνθημα της φιέστας ήταν το «Futbol es la pasión que nos une», δηλαδή «το ποδόσφαιρο είναι το πάθος που μας ενώνει». Οι παίκτες, οι διαιτητές και μέλη των ακαδημιών της Βιγιαρεάλ, άπλωσαν ένα πανό κατά την είσοδό τους στον αγωνιστικό χώρο με το συγκεκριμένο σύνθημα, στέλνοντας το δικό τους μήνυμα στις εξέδρες. Τα πιτσιρίκια των ακαδημιών ήταν ντυμένα με τις φανέλες όλων των ομάδων της Πριμέρα, της Εθνικής Ισπανίας και των διαιτητών. Τέλος, στο 12ο λεπτό της συνάντησης, όλοι οι φίλαθλοι σηκώθηκαν και χειροκρότησαν συμβολικά τον 12ο παίκτη της ομάδας, δηλαδή τον κόσμο της, κουνώντας επί ένα λεπτό τα κασκόλ τους και τραγουδώντας συνθήματα.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ.

Τα πιτσιρίκια των ακαδημιών της Βιγιαρεάλ ντυμένα με τις φανέλες όλων των ομάδων της Πριμέρα Ντιβισιόν.
Το γράφω και στην αρχή του κειμένου. Για τη Βιγιαρεάλ όλα αυτά ήταν αυτονόητα. Το να μετατρέψουν μια πράξη βίας σε γιορτή, βρίσκεται στο ποδοσφαιρικό τους DNA. Το νιώθουν σαν ανάγκη, δεν χρειάζεται να τους το επιβάλλει κανείς. Δεν μπορούν να δεχτούν ότι η τελευταία «εικόνα» θα είναι αυτή του βλαμμένου που πετάει το δακρυγόνο. Την τελευταία εντύπωση τη δημιουργούν οι ίδιοι, στέλνοντας το μήνυμα πως όποιος ακολουθεί τον δρόμο της βίας, είναι απομονωμένος από τους υπόλοιπους.
Η εικόνα του ποδοσφαίρου στην Ισπανία είναι αυτή της Κυριακής που μας πέρασε, με τις εκδηλώσεις που αποσκοπούν να αντιπαρατεθούν στη βλακεία του ενός, μέσα από τη γιορτή όλων των άλλων. Οι οικογένειες, τα παιδιά, οι άνθρωποι κάθε ηλικίας και φύλου που πηγαίνουν στα ισπανικά γήπεδα, νιώθουν ασφαλείς και αποτελούν μέρος της ομορφιάς του αθλήματος. Γιατί την ομορφιά και τη φαντασία στο ποδόσφαιρο, δεν τις βρίσκουμε μόνο μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και στις κερκίδες.

Οι φανέλες των παικτών της Βιγιαρεάλ γράφουν τα αυτονόητα: Το ποδόσφαιρο είναι φιλία, προσπάθεια, πάθος, δέσμευση...
Θα διδαχτεί κανείς εδώ ποτέ από όσα γίνονται εκεί; Πολύ αμφιβάλλω. Όμως πέρα από ενδιαφέρον, είναι και χρήσιμο πού και πού να βλέπουμε πώς λειτουργούν εκεί, με όλες τις ατέλειες και τα ελαττώματά τους. Ποιες είναι οι προτεραιότητές τους, πώς αντιμετωπίζουν οι ίδιοι οι σύλλογοι τους φιλάθλους τους και πώς συμπεριφέρεται ο κόσμος στην κερκίδα, αλλά και έξω από το γήπεδο. Γιατί όλα είναι θέμα κουλτούρας και αισθητικής. Και αυτά δεν μπορεί να στα επιβάλλει κανένας μπαμπούλας. Τα μαθαίνεις από μικρός μέσα σε ένα υγιές περιβάλλον και τα υιοθετείς επειδή τα γουστάρεις. Και ξέρεις ότι δεν είσαστε «εσείς» και οι «άλλοι». Αλλά όλοι μαζί. Τελεία. 

Πηγή