Γράφει η Κυριακίδου Μελίνα- Αικατερίνη απο το Γ1
Πρώτη μέρα στο σχολείο.
Κάτι που όλοι
μας έχουμε ζήσει και ζούμε ακόμα.
Ο καθένας την ερμηνεύει με διαφορετικό τρόπο.
Άλλοι την περιμένουμε με ανυπομονησία, άλλοι με αδιαφορία και άλλοι την μισούμε.
Αλλά δεν είναι λίγοι και αυτοί που «μισούν» τα
μαθήματα, τα πρωινά ξυπνήματα, τους καθηγητές.
Η πρώτη μέρα στο σχολείο όμως
είναι κάτι αναπόφευκτο.
Έτσι και φέτος...
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ πιο κάτω)
Έτσι και φέτος...
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ πιο κάτω)
Η πρώτη μέρα που βάλαμε
ξυπνητήρι ή χρησιμοποιήσαμε τις μαμάδες και τους μπαμπάδες μας σαν αυτό.
Η πρώτη
μέρα που μπήκαμε στην τάξη.
Που πήραμε κι άλλα βιβλία, (από τα οποία δεν
χρησιμοποιούμε παραπάνω από τα μισά).
Είτε με προσμονή είτε με γκρίνια συμβαίνει κάθε χρόνο.
Η μέρα που ξαναείδαμε τους φίλους ή ακόμα και εχθρούς μας μετά από σχεδόν 3 μήνες.
Σαν μαθήτρια της
τρίτης όμως ζω επίσης αυτή τη μέρα με αυτό τον τρόπο για τελευταία φορά.
Τα παιδία
της πρώτης όμως την έζησαν για πρώτη φορά στο γυμνάσιο.
Ήταν μια αλλαγή για
αυτούς, κάτι πρωτόγνωρο.
Εμείς σαν «οι μεγάλοι του σχολείου» πλέον νιώθουμε και
μια βαρεμάρα όσο να πεις.
Πήγαμε στο σχολείο το πρωί με αγωνία (κάποιοι
από εμάς).
Τα είπαμε, μπήκαμε σε σειρές, «αγιαστήκαμε», ακούσαμε τους
καινούριους μας διευθυντές που μας καλωσόρισαν, (όσο τους ακούσαμε…) και τέλος ανεβήκαμε
στις τάξεις…
Πιάσαμε θρανία, είπαμε τα νέα μας, πήραμε το πρόγραμμα,
απογοητευτήκαμε ή χαρήκαμε με αυτό και πήραμε τα καινούρια μας βιβλία… 15 τα
παιδιά της τρίτης, 16 νομίζω τα παιδιά της δευτέρας και 30κατι τα παιδιά της
πρώτης.
Στην αρχή και αυτής της νέας σχολικής
χρονιάς, εκτός από τον κυνισμό που φαίνεται στα παραπάνω,
δεν παύουν να
υπάρχουν στις σκέψεις του κάθε μαθητή κάποια όνειρα.
δεν παύουν να
υπάρχουν στις σκέψεις του κάθε μαθητή κάποια όνειρα.
Όνειρα για μια χρονιά χωρίς καβγάδες, με ειλικρίνεια
(κάτι που σπάνια βρίσκουμε στις μέρες μας),
(κάτι που σπάνια βρίσκουμε στις μέρες μας),
μια χρονιά που να θέλουμε να ξυπνάμε το πρωί για να πάμε σχολείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου