Εννέα παράξενα Ολυμπιακά αθλήματα που δεν υπάρχουν πια

 

 Κολύμβηση μετ' εμποδίων

Το μακρινό 1900, στους δεύτερους Ολυμπιακούς αγώνες στο Παρίσι, έκανε την εμφάνισή του για μια και μοναδική παράσταση το άθλημα της κολύμβησης μετ’ εμποδίων.  Ο αθλητής βουτούσε από την εξέδρα και έπρεπε αρχικά να σκαρφαλώσει σε έναν στύλο και να κατέβει. Έπειτα συνέχιζε κολυμπώντας μέχρι να συναντήσει 4 βάρκες. Τις δύο τις πέρναγε από πάνω, ενώ τις άλλες δύο από κάτω μέχρι να φτάσει στον τερματισμό. Η όλη απόσταση ήταν 200 μέτρα. Ο μοναδικός ολυμπιονίκης του αθλήματος ήταν ο Αυστραλός -που έπαιζε βέβαια με τα χρώματα της Μεγάλης Βρετανίας- Φρέντερικ Λέιν με τον ασύλληπτο (και μοναδικό) χρόνο 2:38.04. Μέχρι σήμερα, κανείς δεν έχει καταφέρει να τον ξεπεράσει.

 

 Διελκυστίνδα

Παρουσιάστηκε το 1900, το 1904, το 1908, το 1912 και το κύκνειο άσμα του ήταν στους Ολυμπιακούς του 1920.  Δυο ομάδες (6 άτομα το 1900,  5 άτομα το 1904 και  8 άτομα ανά ομάδα στις επόμενες διοργανώσεις) τράβαγαν ένα σκοινί από τις δύο διαφορετικές άκρες του και όποια ομάδα κατάφερνε να παρασύρει για 2 μέτρα την άλλη, κέρδιζε. Αν καμία ομάδα δεν τα κατάφερνε, οι κριτές έδιναν άλλα πέντε λεπτά και αν πάλι δεν υπήρχε νικητής, υποδείκνυαν εκείνοι ποιος είχε τραβήξει περισσότερο τον άλλο. Η  Ελλάδα συμμετείχε, αλλά μόνο το 1904 χωρίς καμία διάκριση.
Από το 1920 δεν το έχουμε ξαναδεί στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών αλλά έντονες γίνονται χρόνο με το χρόνο οι φωνές που ζητούν να επιστρέψει αυτό το εξαίσιο άθλημα-παιχνίδι.  Όλη αυτή η εκστρατεία έφερε την διελκυστίνδα ένα βήμα από την ένταξη στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών του 2020, αλλά το άθλημα αυτό κόπηκε στην τελική επιλογή.

 

Croquet-Roque

Είναι κάτι μεταξύ του golf, polo με άλογα και μπιλιάρδο αλλά δεν έχει καμία σχέση με κανένα. Παίζεται με τέσσερις μπάλες (μπλε, κόκκινη, μαύρη και κίτρινη), από τις οποίες η μπλε και η μαύρη παίζουν πάντα εναντίον της κόκκινης και της κίτρινης αντίστοιχα. Κάθε παίκτης χτυπά τις μπάλες του με ένα ξύλινο μπαστούνι, στοχεύοντας να τις περάσει μέσα από 6 μικροσκοπικά τέρματα ακολουθώντας μία συγκεκριμένη πορεία. Στόχος τους είναι να περάσουν με τη σειρά τις μπάλες τους μέσα από τα τέρματα και να χτυπήσουν πρώτοι το ξύλινο παλούκι που βρίσκεται στο κέντρο του γηπέδου.
Μια φορά βρέθηκε στο Ολυμπιακό πρόγραμμα, το 1900 στο Παρίσι. Τότε ήταν το πρώτο άθλημα στο οποίο συμμετείχαν γυναίκες και μάλιστα ενδιαφέρον έδειξαν μόνο Γάλλοι. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι στο άθλημα αυτό έγινε αρνητικό ρεκόρ εισιτηρίων, αφού μόνο ένας θεατής βρέθηκε στις εξέδρες. Μία επίσημη αναφορά των Ολυμπιακών Αγώνων του 1900 ανέφερε για το φιάσκο ότι "μάλλον αυτό το παιχνίδι δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό”. Αποτέλεσμα αυτής της κακόβουλης κριτικής ήταν να μην το ξαναδούμε. Όχι μόνο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και γενικότερα.

 

Σκοποβολή με παράγγελμα

Στην Άγρια Δύση τις  διαφορές τιμής και υπόληψης τις έλυναν με μονομαχία με πιστόλια. Αυτό κάποτε ήταν ολυμπιακό άθλημα. Δεν πυροβολούσε ο ένας τον άλλον  αλλά πυροβολούσαν έπειτα από παράγγελμα κούκλες που στο στήθος τους είχαν στόχους. Μάλιστα, ένας Έλληνας, ο Κωνσταντίνος Σκαρλάτος, είχε κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στη Μεσολυμπιάδα που είχε διεξαχθεί στην Αθήνα το 1906. Το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι στην ψηφοφορία πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ, το 32% όσων ψήφισαν ήθελε να επιστρέψει το  άθλημα στους Ολυμπιακούς.

 

Σόλο συγχρονισμένη κολύμβηση

Σε αυτό το αγώνισμα, η αθλήτρια έπρεπε να καταφέρει να συγχρονιστεί με τον εαυτό της. Το άθλημα αυτό κατάφερε να μείνει για τρεις Ολυμπιακές διοργανώσεις στο πρόγραμμα, από το 1984 μέχρι το 1992 όταν το είδαμε για τελευταία φορά. Ο συγχρονισμός κρινόταν με βάση τη μουσική που έπαιζε και τις κινήσεις που έκανε η αθλήτρια μέσα στο νερό. Σήμερα βλέπουμε μόνο ομαδική συγχρονισμένη κολύμβηση.

 

Αναρρίχηση επί κάλω

Στο συγκεκριμένο αγώνισμα, ένα σκοινί ύψους 14 μέτρων κρεμόταν από μία δοκό και οι αθλητές έπρεπε να το σκαρφαλώσουν. Το θέμα όμως ήταν ότι για να πάρεις τη μέγιστη βαθμολογία δεν μετρούσε μόνο ο χρόνος, αλλά και το στυλ.  Στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 1896 ο Νικόλαος Ανδριανόπουλος είχε ανέβει με τον πιο φινετσάτο τρόπο απ' όλους και είχε πάρει το χρυσό. Τελευταία εμφάνιση του αθλήματος ήταν στους Ολυμπιακούς του 1932 στο Λος Άντζελες. Στα ιστορικά highlights της αναρρίχησης επί κάλω,ανήκει το γεγονός ότι το 1904 το χρυσό κέρδισε ο Αμερικάνος George Eyser, ο οποίος είχε ξύλινο πόδι.

 

Βουτιά σε απόσταση

Βρέθηκε στο πρόγραμμα για μία και μόνο εμφάνιση στους Ολυμπιακούς του 1904 στο St. Louis και ήταν περισσότερο σαν υποβρύχιο άλμα εις μήκος παρά μακροβούτι όπως το εννοούμε σήμερα. Οι καταδύτες βουτούσαν στην πισίνα (χωρίς φόρα) κι έπρεπε χωρίς να κουνούν τα χέρια τους να φτάσουν όσο πιο μακριά μπορούσαν και να μείνουν κάτω από το νερό όσο περισσότερο ήταν δύνατο. Η βαθμολογία τους υπολογιζόταν με δύο πόντους για κάθε μέτρο που διένυαν και άλλον έναν πόντο για κάθε δευτερόλεπτο που βρίσκονταν κάτω από το νερό. Διεξήχθη για πρώτη και τελευταία φορά τη Δευτέρα, 5/09/1904 και παρά την εξαιρετικά βραχύβια παρουσία τους στους Αγώνες, θεωρείται ιστορικό, αφού ήταν το πρώτο καταδυτικό αθλημα στην ιστορία των Ολυμπιακών.

 

Σκοποβολή με ζωντανά περιστέρια

Γιατί να ελέγχεις πόσο κοντά στον στόχο είσαι ενώ μπορείς να μετράς πόσα περιστέρια πέτυχες; Αυτή ήταν η λογική των διοργανωτών στο Παρίσι το 1900 όταν διεξήχθη άθλημα στο οποίο οι συμμετέχοντες πυροβολούσαν περιστέρια και οποίος πετύχαινε τα περισσότερα κέρδιζε το χρυσό μετάλλιο. Σε εκείνους τους (μοναδικούς) αγώνες που έλαβε χώρα το άθλημα νίκησε ο Βέλγος Λεόν Ντε Νουντέν πετυχαίνοντας 21 περιστέρια. Συνολικά 300 περιστέρια θανατώθηκαν στους Αγώνες του Παρισιού, τους μοναδικούς (μέχρι σήμερα) στους οποίους θανατώθηκαν ζωντανά.

 

Άλμα τριπλούν άνευ φόρας

Στους πρώτους Ολυμπιακούς τα άλματα χωρίς φόρα είχαν μεγάλη πέραση. Υπήρχε άλμα εις μήκος άνευ φόρας, άλμα εις ύψος άνευ φόρας και - το πιο παράλογο όλων - τριπλούν άλμα άνευ φόρας. Το είδαμε στους Ολυμπιακούς του 1900 και του 1904 (και τις δύο φορές το μετάλλιο το κατέκτησε ο Αμερικανός Ρέι Γιούρι) και ήταν σαν ένα κανονικό τριπλούν άλμα αλλά με τον αθλητή να μην παίρνει φόρα. Διακρίθηκε ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας, που κέρδισε συνολικά 4 μετάλλια στις διοργανώσεις του 1908 και του 1912. Το Χρυσό, μάλιστα, που κέρδισε στο μήκος άνευ φόρας στη Στοκχόλμη, το 1912, ήταν το τελευταίο χρυσό ελληνικό μετάλλιο στον στίβο μέχρι την επιτυχία της Βούλας Πατουλίδου το 1992.

 


Άλλα παλαιά ολυμπιακά αθλήματα ήταν:
Ρακέτες 1908
Καλλιτεχνικό πατινάζ: 1908 και 1920, στη συνέχεια μεταφέρθηκε στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
Μηχανοκίνητα σκάφη: 1908 (ως άθλημα επίδείξης: 1900).
Χειρόσφαιρα σάλας: 1908 (ως άθλημα επίδείξης: 1900).