ΝΑΙ Ή ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΣΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ;

Απο Κατερίνα Γιαννακάρα.

 

Με αφορμή την κατάληψη του σχολείου μας την περασμένη εβδομάδα θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτό το τόσο σημαντικό ζήτημα που απασχολεί μαθητές, γονείς και καθηγητές τον τελευταίο καιρό: τις εξετάσεις για την εισαγωγή των μαθητών στα Πρότυπα Πειραματικά Γυμνάσια και Λύκεια.

Σίγουρα όλη αυτή η αναστάτωση και η αναταραχή που επικρατεί είναι δικαιολογημένη δεδομένου ότι σε μόλις λίγους μήνες ανατράπηκε όλος ο κόσμος των μαθητών των Πειραματικών Γυμνασίων που έλπιζαν να περάσουν στα Πειραματικά Λύκεια μόνο με το απολυτήριο του Γυμνασίου ενώ τώρα υποχρεούνται δώσουν εξετάσεις χωρίς να είναι καν σίγουροι για το αποτέλεσμα.

Προσπαθώντας να ανατρέψουν μια απόφαση, άδικη γι αυτούς κατέφυγαν σε διάφορα νόμιμα αλλά και παράνομα μέσα. Τα επιχειρήματά τους; Διακρίσεις ανάμεσα στους μαθητές, καθώς θα δημιουργηθούν σχολεία αρίστων, διάλυση παρεών και στενών φιλικών δεσμών. Επιπλέον, διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι οι εξετάσεις ανακοινώθηκαν μόνο λίγους μήνες πριν και υποστηρίζουν ότι αυτοί που θα περάσουν θα είναι αυτοί που θα έχουν ξοδέψει χρόνο και χρήματα σε φροντιστήρια.

Όμως είναι πράγματι έτσι; Αρχικά, αυτό που ξεχνάνε όλοι όσοι τάσσονται κατά των εξετάσεων είναι το γεγονός ότι όταν δημιουργήθηκαν τα Πειραματικά ήταν σχολεία αρίστων, δηλαδή η εισαγωγή των μαθητών γινόταν με εξετάσεις. Αν και αργότερα καταργήθηκαν αυτές οι εξετάσεις, υπάρχουν ακόμα δημόσια σχολεία όπου η εισαγωγή των μαθητών γίνεται με παρόμοιο τρόπο όπως τα Μουσικά Γυμνάσια και Λύκεια. Και όμως κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για  τις εξετάσεις σε αυτά τα σχολεία.

Όσον αφορά το δεύτερο επιχείρημα που προβάλλουν οι μαθητές των Πειραματικών, είναι το πιο σαθρό. Μιλώντας από προσωπική εμπειρία, γνωρίζω πολύ καλά ότι οι πραγματικοί φίλοι δεν χάνονται ανεξαρτήτου απόστασης και περιβάλλοντος, γιατί είναι στο χέρι του καθενός να κρατήσει τις φιλίες που έχει δημιουργήσει. Αντίθετα, ίσως να είναι προς όφελός μας να γνωρίσουμε καινούρια άτομα, είτε περάσουμε στο Πειραματικό Λύκειο είτε όχι.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι κάποιοι θα δώσουν εξετάσεις περισσότερο προετοιμασμένοι από κάποιους άλλους, άρα με περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας από αυτούς. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί που θα αποτύχουν είναι άχρηστοι ή ανίκανοι να πετύχουν στη ζωή τους. Ίσως μάλιστα αυτή η αποτυχία να τους δώσει τη δύναμη να προσπαθήσουν πιο πολύ. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτοί που έχουν τη θέληση και το πείσμα να πάνε μπροστά δεν θα χαθούν.

Συνοψίζοντας, πιστεύω πως  τόσο το Υπουργείο όσο και οι μαθητές των Πειραματικών σχολείων πρέπει να σταματήσουν να ασχολούνται με την επιβολή ή όχι των εξετάσεων. Γιατί δεν είναι οι εξετάσεις το πιο σημαντικό πρόβλημα της εκπαίδευσης της χώρας μας. Η ίδια η εκπαίδευση είναι. Πού είναι η σωστή παιδεία της χώρας μας όταν πολλά σχολεία έχουν ελλείψεις σε καθηγητές; Πού είναι η φροντίδα του κράτους για τη μόρφωση των αυριανών πολιτών, όταν τα σχολεία δεν μπορούν να καλύψουν τα βασικά έξοδά τους; Πού είναι ο ρόλος του καθηγητή ως διαμορφωτής του χαρακτήρα ενός μαθητή, όταν οι απόφοιτοι ακόμα και των Πειραματικών σχολείων δεν έχουν μια ηθική στάση απέναντι στη ζωή και τους συνανθρώπους τους; Γιατί δεν διαμαρτυρόμαστε για αυτά; Γιατί δεν αγωνιζόμαστε για μια μεγαλύτερη αλλαγή και κολλάμε σε λεπτομέρειες χάνοντας την ουσία;