Η εμπειρία μου απο την φιλοξενία των Γερμανών μαθητών στο σχολείο μας.

Από την Γιαννούδη Ειρήνη, Γ1.

                                       

Από τις 24 μέχρι τις 31 Οκτωβρίου, παιδιά από το Γυμνάσιο και το Λύκειό μας φιλοξένησαν 40 μαθητές από το σχολείο August-Ludwig-Schlözer Schule Kirchberg an der Jagst στην Γερμανία.

Οι εντυπώσεις που μας έμειναν στους πιο πολλούς από αυτή την εμπειρία πιστεύω πως ήταν ευχάριστες. Γνωρίσαμε παιδιά στην ηλικίας μας που ζουν σε εντελώς διαφορετικό περιβάλλον από εμάς, τους δώσαμε μια γεύση της ελληνικής ζωής και κουλτούρας και αυτά, από την μεριά τους, από την Γερμανική.

Περάσαμε υπέροχα σε κάθε έξοδό μας: στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην ταβέρνα στα Λαδάδικα, στον χορό του σχολείου μας (αξίζει να αναφερθεί πως αρκετοί από τους Γερμανούς μαθητές πρώτη φορά βρέθηκαν σε τέτοιου είδους εκδήλωση).

Παρόλα αυτά, πολλοί μαθητές περισσότερο κουράστηκαν, παρά ευχαριστήθηκαν την διαδικασία αυτή. Η αλήθεια είναι – για να μην μείνει η ιδέα ότι όλα ήταν ρόδινα και ωραία - πολλοί Γερμανοί μαθητές δυσκολεύτηκαν να προσαρμοστούν στην πολυκοσμία, στην ζωντάνια της πόλης, στα μικρά διαμερίσματα των οικοδεσποτών τους, στην ομιλητικότητα που διαθέτουμε σαν λαός και σε άλλα μικροπράγματα τα οποία εμείς λόγω συνήθειας αγνοούμε.
Αν πάρουμε υπ’ όψιν μας όμως πως τα παιδιά αυτά έχουν ζήσει, αν όχι όλο, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε ένα Γερμανικό χωριό, χαμένο μέσα στο πράσινο, χιλιόμετρα μακριά από την Στουτγάρδη, την κοντινότερη μεγάλη πόλη, είναι απόλυτα δικαιολογημένα να φρικάρουν βλέποντας τους βρώμικους δρόμους, τις ουρές αυτοκινήτων και τις τεράστιες πολυκατοικίες της Θεσσαλονίκης.

Ένα ακόμη βασικό πρόβλημα που σχεδόν όλοι αντιμετωπίσαμε ήταν το χαμηλό – σε σχέση με το δικό μας – επίπεδο στα Αγγλικά. Για εμένα ήταν το μεγαλύτερο από όλα τα προβλήματα.
Ένιωθα πως σε κάθε ερώτηση που της έθετα, η φιλοξενούμενή μου ήθελε να απαντήσει πολλά, αλλά δεν μπορούσε να εκφραστεί στα Αγγλικά.
Έτσι, καταλήγαμε να συνεννοούμαστε με νοήματα ή να μιλάω και αυτή να απαντάει με λέξεις όπως “yes”,”no”,”okay” και πάει λέγοντας…

 Τέλος πάντων, δεν έχουν και τόση σημασία οι δυσκολίες αν σκεφτούμε πόσο όμορφα περάσαμε και όλα όσα κερδίσαμε μέσω αυτής της φιλοξενίας.

Περιμένουμε λοιπόν μέχρι τον Απρίλιο, για να πάμε Γερμανία. J