ΕΦΗΒΕΙΑ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ

Απο την Αντωνία Παπαδοπούλου, Β2

 Εφηβεία ονομάζεται η κρίσιμη περίοδος μεταξύ παιδικότητας και ενηλικίωσης. Όσοι έχουν βιώσει την εφηβεία, μπορούν να τη χαρακτηρίσουν ως μία δεύτερη γέννηση,μεταμόρφωση.

Μόνο που μέσα από αυτήν τη γέννα, θα πρέπει σιγά-σιγά ο έφηβος να αποχωριστεί τους γονείς του.  

          Όπως όλοι έχουμε παρατηρήσει, εμείς οι έφηβοι προσπαθούμε να διαφοροποιηθούμε από τους γονείς μας και να διαμορφώσουμε τη δική μας ταυτότητα.
Το γεγονός αυτό έρχεται σε αντίθεση με την εποχή που ήμασταν παιδιά.

Δηλαδή,όταν ταυτιζόμασταν έντονα με τους γονείς μας και τους είχαμε σαν πρότυπα.
Σίγουρα υπήρξαν φορές που όλες φορούσαμε τα τακούνια της μαμάς (παρ’ όλο που ήταν οκτώ νούμερα μεγαλύτερα)και  που όλοι καθόμασταν στη θέση του οδηγού και ονειρευόμασταν πως οδηγούσαμε ένα αμάξι σαν του μπαμπά μας.

Κατά την εφηβεία όμως,η τάση για διαφοροποίηση είναι απόλυτα φυσιολογική και εκδηλώνεται συχνά μέσα από το ντύσιμο,το ιδιόμορφο κούρεμα,τις σπουδές και την αυξημένη βαρύτητα που δίνουμε στους στενούς μας φίλους.

Όλοι δεν το κάνουμε αυτό;

         Στη διάρκεια αυτής της περιόδου της ζωής μας δηλώνουμε την ανάγκη μας για ανεξαρτησία. Έστω κι αν ακούμε από τους μεγάλους ότι μια τέλεια ανεξαρτησία  μας εκθέτει σε ευθύνες και κινδύνους.

Έτσι, αναζητάμε πότε τη βοήθεια των γονιών μας και πότε αρνούμαστε κάθε βοήθειά τους, φοβούμενοι μήπως χάσουμε αυτήν  την αρχόμενη αυτονομία.

        Εδώ έχει ιδιαίτερη σημασία και η στάση των  γονιών,προκειμένου να ξεφύγουμε από αυτού του είδους την  “ταλάντευση”.

Το καλύτερο θα ήταν όλοι οι γονείς να είναι  πρόθυμοι  να ακούσουν τα παιδιά τους,χωρίς να προσπαθούν να κυριαρχήσουν με τις ιδέες τους.

         Αν αυτό συνέβαινε σε όλες τις οικογένειες,όλοι οι έφηβοι θα έβλεπαν τους γονείς τους ως βοηθούς κι όχι ως εχθρούς, όπως τους βλέπουν οι περισσότεροι/ες…

Άλλοι πάλι βλέπουν τους γονείς τους ως υπερπροστατευτικούς.

Λέγοντας υπερπροστατευτικούς, εννοώ τους γονείς που  π.χ  δεν μπορούν να αντισταθούν στο  πειρασμό  να αποφασίζουν ποια θα είναι η επιλογή της καριέρας του παιδιού τους, αντί για το ίδιο.

Ή σε κάτι πιο απλό: τι χρώμα παπούτσια θα αγοράσουν.

 Η επέμβαση αυτή από τη μία πλευρά είναι σωστή.

Πως μπορεί ένας 15χρονος να αποφασίσει τι επάγγελμα θα ακολουθήσει από μόνος του.

Σίγουρα όμως δεν μπορεί να αποφασίσουν μόνο οι γονείς του.

Εσείς τι πιστεύετε;

Ποια είναι  αυτή η “γραμμή’’ που ορίζει  ποιο είναι το σωστό;

Πότε δηλαδή έχει δίκαιο το παιδί και πότε δίκαιο ο γονιός για όσα θέματα παρουσιάζονται  στην καθημερινότητα μέχρι την ενηλικίωση;